నాన్న..

నాన్న..| ఫణీంద్ర కుప్పిలి.

మన కుటుంబ వ్యవస్థలో
ఒక వ్యక్తి కాదు..ఒక శక్తి..

సుఖంలో పొంగిపోడు..
దుఃఖంలో కుంగిపోడు..

గుండెలో పిండేసిన బాధలున్నా..
కనీసం కన్నీళ్లు తిప్పుకోడు..
మరొకరితో పంచుకోడు..

స్థితప్రజ్ఞతకు ప్రతిరూపంలా..
మనసున్న మరబొమ్మలా..
నిరంతరం సాగిపోతుంటాడు..

సంతోషాన్ని పంచుతూ..
బాధని మింగుతూ..

ప్రతీ బిడ్డకీ ఒక నిజమైన హీరోగా..

తనవారికి ఒక కంచెగా..

అనుక్షణం పహారాకాస్తూ..

మన భవిష్యత్ గురించిన బెంగ
అర్థరహితంగా కొట్టిపారేసినా..
వయసులోని కోరికల గుర్రాలకు
కళ్ళాలు వేయాలని చూసినా..

అనణ్యమైన అతని ప్రేమ బంధనం
మనం సంకెళ్లుగా తెగనాడినా..

ప్రతిఫలాన్ని ఆశించని
అవ్యాజమైన అనురాగాన్ని..

అంతులేని వాత్సల్యాన్ని..
అనునిత్యం కురిపించే నాన్న..

నీపాత్రని అర్థాంతరంగా ముగించి..
నీవు అనంతలోకాలకేగిసినా.
నీ రూపం నిరంతరం నా కళ్ళల్లో
ప్రతిబింబస్తునే ఉంటుంది..

క్షణకాలం కూడా మరువని నీ జ్ఞాపకాలను..
మరోమారు తలచుకుంటుంటే..

తెలియకుండానే నాగుండె తడిబారుతోంది..
నా కళ్ళు ధారాపాతంగా వర్షిస్తున్నాయి..

             
              *        *       *

(మానాన్న నాకు ఆచరణాత్మకమంగా చూపిన మార్గం..'నీవు ఇతరులకు మంచిచేయకపోయిన పర్లేదు కానీ..
 చెడు మాత్రం చేయకు..')

17జూన్, 2018